Curb

Volgens mij biedt Freud's essay over humor de sleutel tot Curb your Enthusiasm.

Freud maakt een onderscheid tussen een grap die 'gemaakt' wordt, en het komische dat geobserveerd wordt. De serie bedient zich natuurlijk van een 'observerende,' 'verite-achtige' stijl - dat past ook goed bij het type humor waar het in geïnteresseerd is: de lach van de plaatsvervangende schaamte. Maar elke aflevering eindigt juist in een supervoordehandliggende grap, vaak voorzien van een Laurel & Hardy achtig melodietje. Deze grap 'verbindt' meestal elementen die in de aflevering eerder op een toevallige / observerende manier in beeld waren gekomen. Doordat deze elementen nu onderdeel van een 'grap' worden lijkt de humor ineens niet meer 'geobserveerd,'  maar onderdeel van een grap die gemaakt is. Hierdoor wordt het lullige van een grap extra lullig.

Piccinini

Ik las hier een leuk stuk van Donna Haraway over Patricia Piccinini, maakster van malle kunstwerken zoals deze:

(Er staat ook een gesprek met Rosi Braidotti op haar website).

Het zou leuk zijn om dit werk (en het commentaar erop) een naast / met Saga van Vaughan en Staples te lezen.