Patty Klein

Natuurlijk, de eigenlijke voorlopers van de vele vrouwelijke striptekenaars die in een autobiografisch idioom werken (Bechtel, Barry, Goeckner etc) waren de underground tekenaressen van Wimmen's Comix (zoals o.a. Hillary Chute besprak in Graphic Women (2010). Maar in de Nederlandse context zou ik ook een lans willen breken voor Patty Klein. Zoals ik in de vorige blog beschreef, onder haar invloed werden de kinderstrips uit de Donald Duck familiedrama's (en ze introduceerde een vergelijkbare dynamiek in het door Jan van Haasteren getekende Eric en Opa uit de Jippo).

Daarnaast denk ik dat Noortje uit de Tina wat meer credit zou moeten krijgen. De Tina-productie was bij het verschijnen van deze gag-strip vooral afkomstig uit de UK en Spanje, en leek te drijven op kostschool-balletdanser romantiek geschreven (meen ik) door mannen. Klein liet Noortje draaien om herkenbare meisjesdingen, en zette daarbij (natuurlijk) haar eigen ervaring in. De strips werden klein en dagelijks. En daardoor zette het de deur open voor Barbaraal, Maaike's dagboekje etc. 

Midas / Dekkers

Ik lees net de obituary van Jan Steeman die Patty Klein schreef voor Stripschrift 545 dat Midas Dekkers op achttienjarige leeftijd de voornaam 'Midas' koos uit sympathie voor de Wolf uit de Disney-verhalen (die zijn toenmalige vriendin Patty Klein destijds schreef).

(Hieronder een mooie plaat getekend door Dick Matena)

Midas, de Grote Boze Wolf, is natuurlijk afkomstig uit Disney's beroemde Silly Symphony uit 1933, en (zo lees ik op Wikipedia) was ook de ster van een kortlopende krantenstrip, getekend door Al Taliaferro (in 1936). Voor zover ik weet  was deze strip (i.t.t. de Nederlandse) met name op de tekenfilm gebaseerd. 

Volgens mij is de versie waarbij Midas dwars wordt gezeten door Wolfje typisch Nederlands, en het product van de verhalen van Andries Brandt, Lo Hartog van Banda en Patty Klein (allen afkomstig uit de oude Toonder stal). Midas verandert hier van een Grote Boze Wolf in een tikje een infantiel en zelfs sneu karakter, gedreven door Pure Honger. Wolfje's taak is niet alleen om zijn vader's eetdrift in toom te houden, maar ook om zijn vader te beschermen tegen zichzelf. Hierdoor wordt eenzelfde dynamiek geïntroduceerd die de Barks-Duck familie zo leuk maakte - en zo geschikt voor een familieblad (dat Donald Duck in feite is): met een alleenstaande vader die volkomen inadequaat en infantiel is, en een kind dat volwassen maar een tikje pedant is. 

No wonder, misschien, dat deze dynamiek de 18-jarige Midas (destijds Wandert) Dekkers interesseerde. Dekkers afficheerde zich in zijn latere leven graag als 'schrijvende bioloog' - maar het lijkt alsof hij vooral geïnteresseerd is in wat dieren voor mensen betekenen. Zijn belangrijkste boek, Lief Dier, gaat natuurlijk ook over bestialiteit.

Het stripfiguur - de funny animal - is niet alleen een fantasie over een figuur overgeleverd aan de drive (Zizek), maar het bevindt zich in wat Marjorie Garber het transvestite continuum noemt: het vervagen van de grens tussen mens en dier leidt tot het vervagen van een andere grens, in dit geval tussen kind en volwassene. (Kortweg, waar de eerdere funny animals raciale grenzen overstegen, daar vervagen de latere, Nederlandse 'familiestrips' vooral de grenzen tussen de generaties.

Avengers 4: Endgame

Naar verluid is Avengers 4: Endgame,  die in April uitkomt de laatste film waarin Stan Lee een cameo zal maken. Toen Lee's gezondheid achteruitging is deze scene snel geschoten, zodat de scenarist nog een keer op het witte doek tot leven kan komen.

Dat Lee zijn filmische  'wederopstanding' nou juist in deze film beleeft is natuurlijk geen toeval. Infinity War eindigde met een verrassend zwaarmoedige scene waarbij de helft van de helden van Lee om het leven kwam (o.a. Spidey, Groot en dr Strange legden het loodje).

De trailer begint dan ook met een toon van rouw. "We lost. All of Us," spreekt de voice-over. "We lost family. We lost Friends. We lost part of ourselves."

Na een fade to black verschijnt Iron Man in beeld. Hij tikt op zijn beschadigde helm en spreekt hem aan met 'Stay On' - maar het klinkt als 'Stan.' Hij neemt zijn stem op en zegt tegen het nageslacht: 'if you hear this recording, don't feel bad. Part of the Journey is the End.'

De trailer lijkt daarmee een toespeling te maken op de dood van Lee - decennialang het centrum van het Marvel Universum - maar ook op de status van de superheldensaga als tekst: het is onmogelijk om er een einde bij voor te stellen.

Verder onthult de trailer niks. Maar we weten: een wederopstanding is op komst.