vrijdag 25 januari 2013

Boby Lapointe


Alleen al de voornaam. Hoe cool is het om 'Boby' te heten! En verder is alles hier briljant aan: het parlando dat maar steeds net geen zingen wil worden, het volume van de stem (geen wijverigheid als bv een microfoon), maar vooral: het schudden van het lichaam. Waar Jarvis of Marc Bolan elk een doorbraak betekende in de manier waarop je op het podium kon staan, daar introduceert Boby een heel nieuw schudden.

Sinterklaas

Soms voel ik me net Sinterklaas. Niets maakt me zo blij als een leuk liedje.

zondag 20 januari 2013

Japanse Noiserock


Uit de eerste 30 pagina's van Julian Cope's Japrocksampler (dat eigenlijk een beetje tegen viel), krijg ik het idee dat Japanse noise tegen een andere traditie aanschurkte, of vanuit een andere artistieke sensibiliteit kwam. Waar de New Yorkse Velvet Underground Warhol protegees waren, en New Yorkse punk altijd een pop-art sensibiliteit bleef behouden (Ramones, Blondie, etc.), daar hebben de Britten een tik van het situationisme meegekregen. Japanse Noise komt veel meer uit het radicale theater. En een beetje Cage. 't Was ook systematischer. Minder gothic.

Het is niet alleen zo dat elke cultuur de grens signal-noise anders legt (Attali, etc.), maar dat ze ook denken dat ze iets anders aan het doen zijn als ze herrie maken.

Of misschien toch... Japanse noise


Bo Ningen, weliswaar vanuit Londen opererend, maar toch typisch Japans qua noise. Want: hoe komt het dat elk land, elke regio zijn eigen herrie produceert? Herrie in de UK: provocatie, attitude. Herrie in LA: testosteron. Herrie in Japan, eeh... arty? Ik check 't even in de Japrocksampler van Julian Cope.

Coming Soon: Franse Pop

Volgende blogpost: mijn overtallige kennis over Franse Pop. Ik bedoel: pop, geen electropop.

zaterdag 5 januari 2013

Italiaanse Duck

De Italiaanse Duck oogt meteen anders dan de Deens-Nederlandse. De invloed van Barks is minder groot, en het geheel is veel drukker, karikaturaler. Pulpiger. Krasseriger. Hariger. Niet dezelfde obsessie met stroomlijnen.



Giorgio Cavazzano heeft centrale rol gespeeld in de ontwikkeling van deze stijl). (Hij publiceerde destijds ook in Eppo / Wordt Vervolgd "Captain Rogers"). En zijn strips zijn vooral te herkennen aan de bijfiguren (zoals dat besnorde poppetje op het eerste plaatje hieronder).



Cavazzano is wat stijl betreft 'europeser' - er zit meer Uderzo / Franquin in. En het heeft het 'drukke' van Jacovitti.

Freddy Milton

De Deense Milton werkte vooral met Jippes samen (en is dus een tweede generatie Barksiaan), en publiceerde met name in de Nederlandse Duck. Hij heeft ook een aantal prachtige gestroomlijnde Woody Woodpeckers gemaakt.



Next up: het zou de inwendige nerd ongelofelijk tevreden stellen als ik de Mediterrane Disneytraditie een beetje in kaart kon brengen.
Aha - de Ducks met de lange nekken worden getekend door Mau Heymans! Waarschijnlijk al een paar jaar (ik heb de DD niet meer zo intensief gevolgd), maar hij doorbreekt de Barks hegemonie, en brengt weer een slapstickelement terug - en de lange nekken van de vroege Barks.


Zijn Duck's zijn ook weer mooi dynamisch - met zelfs (in strookje drie) - een bijna-citaat (of in ieder geval toespeling) op de Barks-strip uit de eerste Nederlandse DD:




(Het doet ook wel een tikje aan de snelle Duck van Windig en De Jong denken.)



Ik zie dat eigenlijk veel liever dan de 'ronde' Ducks van Nadorp of van Ben Verhagen (zie hieronder), die  net iets te Jippo-achtig zijn.

Vooral de geloken ogen van Donald op plaatje drie, die kloppen niet.


Of (nog erger) de oude Duck van Voges (die natuurlijk ook een vaste Okki-tekenaar was):


De komende weken kijk ik eens of ik erachter kan komen wat de grote namen zijn in de Spaanse en Italiaanse Duckstrips.



Overtallige kennis

Overtalige Kennis - kennis zonder cultureel kapitaal of functie. Gewoon zomaar.