Japanse Noiserock

Uit de eerste 30 pagina's van Julian Cope's Japrocksampler (dat eigenlijk een beetje tegen viel), krijg ik het idee dat Japanse noise tegen een andere traditie aanschurkte, of vanuit een andere artistieke sensibiliteit kwam. Waar de New Yorkse Velvet Underground Warhol protegees waren, en New Yorkse punk altijd een pop-art sensibiliteit bleef behouden (Ramones, Blondie, etc.), daar hebben de Britten een tik van het situationisme meegekregen. Japanse Noise komt veel meer uit het radicale theater. En een beetje Cage. 't Was ook systematischer. Minder gothic.

Het is niet alleen zo dat elke cultuur de grens signal-noise anders legt (Attali, etc.), maar dat ze ook denken dat ze iets anders aan het doen zijn als ze herrie maken.