Briefkaarttheater

Ik lees net Sharon Kinsella's boek "Adult Manga" dat de zgn "Gekiga" variant van manga (de meer verhalende, realistischere manga, bedoeld voor ouder publiek) ontstond uit wat zij de traditie van de zgn 'picture card shows' (kamishibai), straattheater dat bloeide in de tweede helft van de jaren veertig (alhoewel de traditie al veel, veel ouder is. 12de eeuws zelfs). Kamishibai werden 'opgevoerd' in butais,  kijkdoos-achtige miniatuur-theaters waar je ansichtkaarten in kunt plaatsen, en die kaarten werden commercieel geproduceerd door studio-achtige teken-sweatshops. Een Kamishibai-theatertje paste precies achterop een fiets:

Kamishibai-tekenaars stapten, toen het iets beter ging met de Japanse economie, massaal over naar naar het produceren van strips voor de 'huur-industrie,' wiens doelgroep jonge, laaggeschoolde mannen waren - en dit werden de zogenaamde Gekiga de 'dramatische plaatjes' genoemd, ter onderscheiding van de Manga, dat zich meer op een kinderpubliek richtte. Een recent boek van Eric Nash bevat een aantal leuke oude Kamishibai plaatjes - de stijl doen me ergens denken aan de fullcolour illustraties in de Sjors. Variatie Bert Bus.