De Britse Strip is natuurlijk een beetje wat Franse Pop ook heel lang was. Zo uncool dat je er alleen maar lacherig over kan doen. Ik bedoel: "Beano"? Give me a break. En Don Lawrence, dat is toch een beetje de Steve Vai van de strip. Of Billie Turf... Maar nu ik tenslotte ook Dominique A of Maud Lubeck opzet als er bezoek is, moeten de oogkleppen misschien maar eens af. Esther Leslie en Ben Watson vinden in ieder geval dat de anarchie van Britse kinder-trash, zoals "Bash Street Kids" van Leo Baxendale (1956-1962) ten basis ligt aan de Britse Punk - of in ieder geval aan de oerdomme variant ervan (denk: Bad Manners), anti-autoritair, anti-intellectueel, destructief, working-class, met een hekel aan softies.
Ik weet niet zeker of Leslie en Watson mij overtuigen - alhoewel ze mooi oog hebben voor de 'fysieke' kant van de aantrekkingskracht van de strip (de kleur, het papier, het infantiele plezier)- maar Baxendale is wel echt een 'comic genius'.
'
Grappige volle plaatjes, en een hele mooie lijn. Kan zich meten met het beste uit Spirou in dezelfde periode. Baxendale schrikt er ook niet voor terug om paginagrote platen te tekenen, wat opzet pre-strip, herinnerend aan zondagpagina's uit de jaren 10. 't Is nooit echt wat geworden met Baxendale in Nederland - alhoewel Eppo Wordt Vervolgd destijds wel wat van hem publiceerde.
Maar Biffo blijft natuurlijk een debiele versie van Mickey.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten