Op zich een leuk idee - en ook Tarrantinoiaans: zoals hij in Django de pulp-politieke onderkant van de Spagheti-western naar boven haalde, zo haalt hij in Zorro de pseudo anti-imperialistische subtext naar voren.
Ik heb alleen het eerste deel gelezen, en kan niet helemaal inschatten of Tarantino veel heeft meegeschreven, of dat hij meer een writers credit kreeg vanwege 't gebruik van zijn 'eigendom' - maar er zitten wel Tarantino-achtige dialogen in - zoals de typische Tarantino bad-guy pedanterie over de betekenis van het woord 'panache'. Vooralsnog werkt dat vooral omdat 't het me doet denken aan het idioom en tempo van zijn films. Ik vraag me af of dit soort uitgesponnen dialogen ook blijvend werken in stripvorm. In Tarantion-films past het bij de ervaring van 'duur' die typisch is voor zijn werk (het zijn epische werken waarin geweld-orgies ongeveer even lang duren als triviale gesprekken). Maar bij strips bepaalt de lezer natuurlijk zelf of hij / zij doorbladert naar de actie...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten