Bendis...

.... maakt, volgens Henry Jenkins, op een inventieve manier gebruik van de pagina layout om dialogen weer te geven. Zoals hier:

Waarbij er een soort wrijving ontstaat tussen de temporaliteit van de plaatjes (een 'instant') en die van de tekst (die tijd in beslag neemt).

Dit wordt niet alleen uitgebuit in de spreads, maar ook in de sequenties, die soms repetitief stotterend zijn, zoals deze:

Waarin het 'haperen' van de plaatjes aangeeft dat Peter 'elders' is...

Of deze:

Bendes lijkt dit met name te gebruiken als een karakter in gedachten is verzonken, en het gezicht eigenlijk 'onleesbaar' of 'ontoegankelijk wordt' voor een 'kijker' maar wel wordt onthuld voor een lezer. (In de Grey episode van de vorige post speelt hij daar natuurlijk mee).

Dit is een leuk moment, een vaker terugkerend stijlfiguur, waarbij de sequentie van plaatjes enerzijds een tijdsverloop suggereert die anders is dan de ruimte waar hij doorgaat. En de temporaliteit van de monoloog is ook weer anders.