Animals (Duplass Brothers)

Supergirl

Een van de belangrijkste slachtoffers van Crisis on Infinite Earths  (de 1986 poging om het DC multiversum weer overzichtelijk te maken) was Supergirl. 

Misschien is het daarom veelbetekenend dat juist haar heropstanding in de CBS tv serie 'Supergirl' het meest, zeg, postmodern is van alle reboots en heroplevingen. 

In tegenstelling tot de serieuze zwaarte van Crisis is Supergirl opvallend licht van toon. Ze lijkt niet te leiden onder alle ballast van het verleden, terwijl ze wel degelijk een 'laat' karakter is: d.w.z. ze is op de hoogte van de superhelden-mythologie, is zelfbewust. Maar ze mist de 'gravitas' van de mannelijke zelfbewuste helden (zoals Miller's Batman).

Het standaard 'coming of age' verhaal van de superheld (die moet leren dat met zijn 'great powers' ook 'great responsibility' komt) dat normaal ook iets tragisch heeft (batman) of neurotisch (spiderman) - of in ieder geval iets 'zwaars' (alsof het noodlot van de held is dat hij nooit helemaal kan voldoen aan de Rol die hem opgelegd is) lijkt in Supergirl zijn gewicht te hebben verloren. Supergirl is vol vitalistisch plezier. (Dat vooral aanstekelijk werkt als ze leert vliegen). Voor Supergirl zijn de superkrachten juist bevrijdend. Het helpt haar om afstand te nemen van haar 'meisjes-achtigheid' (de neiging om zicht te verexcuseren en om self-evasive te zijn. 

Iets anders zien we met Miles Morales, de Hispanic / African-American teenager die na de dood van Peter Parker het spider-pak aantrekt. Miles Morales is in de eerste plaats een fan, lezer. Hij kent de spider-man lore.

Spider-man

Narratief het vernieuwendst van de Lee-Ditko spiderman was natuurlijk het gebruik van 'denkballonetjes.' Spider-man is in de eerste plaats een gemaskerd figuur, zittend op de rand van een wolkenkrabber die piekert. 

En juist dat piekeren past goed bij de tekenstijl van Ditko, en bij zijn latere uitwerking van karakteres zonder gezicht. Spider-man's gebrek aan gezicht betekent a.h.w. dat we naar binnen worden gezogen. Hij is niet op de wereld gerecht. Hij produceert mentale beelden.

Bainbridge vergelijkt in zijn stuk het gemijmer van Spidey met Hamlet's soliloquys. En inderdaad: waar Shakespeare zocht naar woorden die gedeeltelijk 'retorisch' waren (i.e. naar buiten gericht) en die gedeeltelijk 'gedachten' en 'ruminations' waren, daar zoekt Ditko naar visuele tekens die het midden houden tussen 'objectieve' beelden en mentale beelden.

Romita zette dit later door:

En het succes van Bendis ligt hem in het creatieve gebruik van de ballonen en de manier waarop ze zich vermengen met de visuele elementen op de pagina. 

Ultron

Ultron. Dat is de naam van een tegenstander van de Avengers waar Stephen Hawking anderhalf jaar geleden zo bang voor was, toen hij rond Kerst de media haalde met de voorspelling dat AI de mensheid 'overbodig' zou kunnen maken. Ultron ziet 'organische' wezens namelijk ook als inferieur.

In de Age of Ultron-film ontdekt hij - volkomen terecht - dat de mensheid de grootste vijand voor de wereldvrede is, en daarom dient te worden uitgeroeid.

Ultron is - misschien - ook het eerste 'monster' of de eerste 'superheld' die geen mutatie is van een 'organisch lichaam' (door gamma-stralen of wat dan ook), maar een monster die 'cybernetisch' is, wiens 'mutatie' bestaat uit 'zelf-lerende software.' Dus, als het waar is wat Stephen King stelt (in zijn essay over Horror, Danse Macabre) dat Marvel's superhelden uit de horror-traditie komen, en 'monsters' bieden die uit de 'wetenschappelijke' manipulatie van het menselijke komen, daar is Ultron de eerste held die 'cybernetisch' is. Het is dan ook geen toeval dat hij ontworpen is door Iron Man / Tony Stark, met zijn on-cinematische data-helm.

Splash pages.

Schrijfopdracht: vergelijk de splash-pages van Ditko met die van Eisner. Verwerk daarin de gedachte dat de Ditko-slash platen de logica van een rebus hebben: ze leggen syntactische verbanden tussen de visuele elementen.

De Eisner-platen lijken een andere logica te hebben. Het zijn nog steeds 'ruimtes' die hij tekent, met daarin talige elementen.

Misschien leunt Eisner nog wat meer op cinema dan Ditko?

Ditko's Charlton Comics

Wat natuurlijk voor de hand ligt, maar wat ik nog niet tot me door had laten dringen: The Watchmen was in eerste instantie Alan Moore's 'lezing' van de strips die Ditko voor Charlton heeft gemaakt.

En net als Ditko's eerdere Spiderman Splash pagina's op complexe manieren visuele verbanden die niet, zeg, realistisch zijn. Zoals hier:

En Hier: 

Zo probeert hij in zijn Charlton-werk filosofische vragen te stellen - over goed en kwaad. Centraal daarbij is een personage dat 'conceptueel' is - en geen gezicht heeft. Alsof 'denken' begint zodra je afstand van psychologisch realisme neemt. 

Moore's werk is, denk ik, veel specifieker een reactie op dit project dan op het superhelden-genre in het algemeen.  Ten eerste zijn de karakters in Watchmen ook veel meer 'conceptuele personae' dan personages. Elk staat voor een typische morele houding. Zoals Moore zelf zei in een interview, hij maakt een onderscheid tussen "Rorsach's fiercely moral view of the world…. the Comedian's fiercely cynical view of the world….. Dr Manhattan's kind of quantum view of the world in which cynicism and morality really don's have a part [and] Ozymandias… an enlightened human…. fiercely intelligent… he believes that it's the individual man taking responsibility for his circumstances that can change the world…. They're all different worldviews and there is no central one. The whole point of the book is to say that none of these characters is right or wrong…. it's up to the reader to formulate their own response to the world .."

Carmine Infantino

Zojuist op Youtube een stuk gehoord van een lezing van Arlen Schumer over Silver Age comics, waarbij hij deze spread met tekeningen van Carmine Infantino's Flash projecteerde:

Schutter benadrukt dat Infantino (vanaf 1956) de grote tekenaar van snelheid en beweging was. 

Het boek bevat een mooi Infantino-citaat (het komt uit zijn autobiografie) "The enigma of my art is it never fully matured. I stopped drawing in favor of attaining the executive positions. My artwork is an unfinished symphony, a painting never completed, a baby never raised."