Dit boek verschilde in omvang (160pp) en format (zwart-wit, slappe kaft) van de Franse gecartonneerde stripalbums, en ook de andere 'paratekstuele' elementen gaven aan dat het hier niet een 'gewone' strip betrof. Zo verwees niets op de cover naar een serie rond een personage (La Ballade lijkt de titel van een 'standalone,' en klinkt 'literairder' ('ballade') dan, zeg, 'in Africa' of 'En het Geheim van de Piramide'). Daarnaast stond expliciet op de cover 'roman.'
Nadat ook Jacques Tardi voor de uitgeverij had getekend werd besloten dat Casterman behoefte had aan een nieuw, 'literair' striptijdschrift. Dit werd '(A Suivre,') onder leiding van Jean-Paul Mougin - die expliciet (tegen de pers) bleef beweren dat strips literair konden zijn. Waar andere 'volwassen' stripbladen zich expliciet zagen als onderdelen van de tegencultuur (zoals het psychedelische symfonische stripblad Metal Hurlant of het Underground Echo des Savannes), daar zag (A Suivre) zich als high art, en sloot het aan bij een 'novelistische' traditie. In het werk van Pratt en Tardi, die de wegbereiders werden van iets wat niet zozeer een huisstijl, maar een huis sensibiliteit is, betekent dat een modernistische esthetiek wordt geïntroduceerd. De tekeningen zijn persoonlijk, singulier, herkenbaar en vooral 'handschrift-achtig.' De keuze voor zwartwit publicaties betekent dat de lijnen worden benadrukt. Dit geldt bijvoorbeeld ook voor Tardi's Ici Meme, de andere sleutelpublicatie uit deze periode.
(A Suivre) koos in haar beginjaren radicaal voor een 'literaire' of 'romaneske' benadering van de strip. Het maandblad publiceerden 'hoofdstukken' van albums die lang waren, geen onderdeel van series waren en zwart-wit. Tardi stelt in een interview dat de overgang naar het 'literaire' format de consequentie was van het feit dat stripbladen maandelijks verschenen in plaats van wekelijks. Hierdoor werd het tempo van feuilleton's van twee pagina's per week doorbroken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten