Barbapapa was natuurlijk duidelijk onderdeel van het kindermodernistische continuüm (zie en zie), maar waar de kindermodernisten uit de jaren vijftig pro-moderniteit, technologie, etc waren had Barbapapa altijd een romantisch-nostalgisch, jaren-zestig-eco rood draadje. De Barbafamilie was dol op vervallen neogotiek. Dit was hun droomhuis (dat ze kraakten in het eerste boekje):
En het hele eerste deel draait om een strijd tussen de krachten van de modernisering (graafschoppen! flatgebouwen! snelwegen!) en de barpapa's organische eco-commune boerderij.
Terwijl de barba's zelf blijken te ontspruiten aan zaad!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten