Als jonge stripfanaat vond ik het niks - en zelfs een tikje gênant - maar ik denk steeds meer dat de 'echte' doorbraak van de Europese Arthouse strip kwam met Guido Crepax in Linus (Italie) en Charlie (Frankrijk). Crepax beging als eerste echt radicale experimenten met de bladspiegel, zoals hierboven, waarin hij probeert om de ervaring van muziek (de temporele kunstvorm bij uitstek) weer te geven. Dat is natuurlijk allemaal prima - maar 't werd pas interessant in zijn seksscenes…
Qua: fragmentatie en objects die part objects worden, tekenen als taktiele ervaring, fetisjisme etc etc etc.
Barthes heeft hier volgens mij ook iets over geschreven… hier.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten