Visuele Romans….

… zijn een soort digitale 'choose your own destiny' boeken, een genre waarvan ik echt dacht dat het 'gezonken cultuurgoed' was (met hier en daar een niche-fan-basis, zoals de tekst-based adventures), maar enorm populair in Japan en vooral in de vorm van melodrama & romance. Maf. Ik verwachtte travel narrative, detective, fantasy - maar romance?

Een popular subgenre is de 'Nakige' - i.e. 'crying game' (ook 'Utsuge': 'depressing game'), waar de speler zichzelf al klikkend tot tranen brengt…

Wat me opvalt: de 'visuele roman' heeft lang ook een licht-pornografische kant gehad. En pornografie & melodrama (jerk-off movies & tear jerkers) zijn natuurlijk, zoals Linda Williams stelde, 'body genres' ze willen een lichamelijke reactie oproepen en nodigen de kijker uit om eigenlijk 'te dicht' bij het beeld te zijn. Ze moedigen niet de afstand aan van narratieve cinema. Die visuele roman doet dit door drie dingen met elkaar te combineren: literatuur, plaatjes die getekend zijn in Manga stijl (en dus veel invulling nodig hebben) en een 'hand-held'-device (DS), waarin het beeld tactiel ge-animeerd wordt.

Ook opvallend: de succesvolle Visuele Roman staan natuurlijk aan de basis van een transmedia netwerk: er zijn anime en manga bewerkingen maar ook opvallend veel hoorspelen (verspreid via internet). Het lijkt alsof de intimiteit van de visuele roman niet zo goed te vangen is in Anime, maar wel 'gevat' kan worden in het oude genre van het hoorspel.

Een voorbeeld: Uta no Prince Sama. De hoorspelen willen een indruk van 'radio-interactiviteit' bewerkstelligen, waarbij de mannelijke karakters de luisteraar af en toe lijken aan te spreken...