En mijn eerste reactie was: wat is dit af-schu-we-lijk getekend. Maar toen ik verder las, en het (snelle) manga lees-tempo aanhield ontdekte ik wat anders. De plaatjes moeten niet onafhankelijk van elkaar bekeken worden, maar het gaat om de illusie van 'vaart' die ontstaat als je met je ogen langs de panels flipt. (Manga's zijn, tenslotte, geen BD hardcovers die je op schoot houdt: het zijn telefoonboeken waar je rits-rits-rits doorheen gaat). En ook: De Manga werkt met fantasiebeelden, mentale beelden, verwarring van schaal, etc.. Waardoor de onhandige plaatjes meer werken als een partituur die de fantasie van de lezer in werking moet zetten.
Er is ook iets mafs met de gezichten van de titanen, die meer detail bevatten dan die van de helden, die heel leeg blijven. Alsof het 'facialiseren' juist iets negatiefs is.
McCloud had, denk ik, wel een punt toen hij in Understanding Comics erop wees dat er iets specifieks aan de hand is met de rol van het gezicht in strips.
En Manga, nog meer dan strips, maken de gezichten leeg…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten