Door alle stuitende onzin die er over Charlie rondgekwaakt, over hun humor, anarchisme etc. wordt over het hoofd gezien dat de groep ook vooral vernieuwend is geweest door haar non-fictie, journalistieke gebruik van het medium. Lang voor Joe Sacco (die zichzelf, in mijn ogen, oneindig belachelijk heeft gemaakt met zijn eigen sentimentele rot-strip over CH), tekende Cabu, Tignous en Willem al reisverslagen, etc in een stijl die, in mijn ogen, interessanter is dan die van Sacco dat te veel effect bejag kent. Centraal staan daarin de rechtbank-verslagen waar Cabu en Tignous in uitblonken. Murs-murs is het product van een reeks van bezoeken aan gevangenissen.
Af en toe ook weer rechtbankscenes.
Mooi hoe dit soort platen verschillen van de vreselijke rechtbank-tekeningen die het NOS journaal of de Volkskrant normaal laat zien. I.p.v. deze plaatjes die naar een debiel soort 'objectiviteit' streven werkt Tignous met het inzicht van de karikaturist: nl dat elk portret ook altijd een notatie is van de blik van de tekenaar op het gezicht dat weer wordt gegeven. Een portret is een statement: belediging, schennis, maar ook een moment van empathie. Zijn rechtbanktekeningen creëren daarmee een tegenhanger van het theater van de rechtszaak, dat er naar streeft om met een objectieve, afwegende, oordelende blik te kijken naar de karakters die voorgeleid worden. En net als de karikatuur, al vanaf de achttiende eeuw, de ambtie heeft gehad om al tekenende het masker van publieke personae af te nemen, om de 'hypocrisie' bloot te leggen van al degenen die bekleed zijn met hoogwaardigheid, daar willen de rechtbanktekeningen 'achter' de 'maskers' kijken van degenen die voor een tribunaal verschijnen.
Een zelfde blik werpt Tignous nu op de kleine theatrale scènes die opgevoed worden in hedendaagse gevangenissen.
Gevangenissen waarin het aloude oude privé / publiek onderscheid volledig is vervallen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten