Strip-Film-Modernisme

Naast Resnais was, zoals ik schreef, Fellini de grote stripfilmmodernist. En waar het esthetische ideaal voor Resnais Kuifje was, daar was de grote inspiratiebron voor Fellini McCay's Little Nemo, dat hij las in Il Corriere dei Piccoli. Beide regisseurs zijn, natuurlijk, gepreoccupeerd met tijd & herinnering, en het construeren van wat Deleuze 'Time Images' noemt, en namen afstand van het Baziniaanse realisme van hun tijdgenoten en directe voorgangers (in het geval van Resnais de nouvelle vague en van Fellini het neorealisme), en lijken terug te grijpen op de strip als medium dat op een complexe manier met tijd, beweging, en visualiteit omgaat, en een beeld creëert dat, om het wat suf te zeggen, 'mentaler' van aard is dan het filmbeeld. (Fellini en Resnais zijn natuurlijk alletwee barokke, anti-realistische filmmakers).

Felini deelt met McCay natuurlijk een interesse in circus, vaudeville, spiegelpaleizen, etc.

En, zoals Bondanella stelt in zijn The Films of Federico Fellini, p. 10, de slapstick-iconografie van het strippoppetje keert terug in zijn films. Zo zou Opper's Happy Hooligan…

…. niet alleen een voorloper van Chaplin's Tramp zijn, maar ook van La Strada's Gelsomina…

En ook Fellini's eigen strip Geppi la Bimba Atomica (die ik hier besprak) is getekend in de stijl en het idioom van de 'tramp'-krantenstrip. 

Maar los daarvan, Fellini deelt met  McCay een complexe dialoog met de cinema, de chronofotografie (Muybridge), en een interesse in droom-logica.

En toen Fellini jaren later aan een droomdagboek begon beeldde hij zichzelf regelmatig af in het matrozenpakje van Nemo. 

Bondanella noemt talloze andere strip-linkjes: Fellini werkte als karikaturist vooral van filmsterren (ik denk denk zijn karikaturen dichter bij de traditie van de commedia en vaudeville en circus ligt dan bij politieke satire), en hij werkte aan een vervanging van Alex Raymond's Flash Gordon, en stelde zelfs dat het kleurgebruik in Satyricon volledig gebaseerd is op de stripkleuren van Alex Raymond.