Het gebruik van een eerste-persoon voice over is natuurlijk ook gebruikelijk in de Amerikaanse comic, maar de toon van Taniguchi's verteller is anders. Reflecterend. Contemplatief. Het is niet de voice-over van een belevend ik, noch die van een noir-achtige ingebedde verteller. De 'ik' is eerder meditatief op een Proust-achtige manier: terugkijkend, overwegend. Maar waar Proust's Marcel wel gegrepen is door het verleden, maar nochtans op afstand blijft, daar bevindt Taniguchi's protagonist zich in het verleden.
In het fragment hierboven stelt Taniguchi's protagonist dat de kindertijd nooit verdwijnt: "l'enfant que nous avons ete est toujours la, bien vivant tout au fond de nous," maar aanwezig blijft zoals de lucht. "Il est comme le ciel." En de lucht, zo voegt Taniguchi eraan toe, is iets dat we normaal niet zien - waarvan we ons alleen bewust zijn als we het verleden herbeleven.
De lucht is een sleutelmotief in Taniguchi's oevre. In l'comme qui marche:
De lucht is voor Taniguchi iets dat we zien in een moment van rust, van contemplatie. Het wordt zichtbaar in die momenten waarin de strippagina zijn chronologie lijkt te verliezen en geen verhaal meer vertelt, en tot stilstand komt.
"Le ciel est mystérieux. C'est comme il est immuable; au-dela des hommes, au-dela du temps."
Waar de lucht met stilstand - of liever tijdloosheid - te maken heeft, daar wordt het grafisch met leegte in verband gebracht. De lucht is ground en nooit figure. De lucht is het onbetekende en onbetekenende gedeelte van de pagina.
"Et si c'était ca, l'éternité, un simple ciel?"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten