Spirougeschiedenis

De tentoonstelling over Spirou en de Shoah moet ik nog bekijken, maar ik ben het met collega Kees Ribbens eens, die al kletsend, vertelde dat er een element van 'wishful historywriting' (mijn term) rond het tijdschrift hangt.

Via het - overigens prachtige - werk van Bravo (en mook het recente album over de 'vrienden van Spirouclub') is een poging gedaan om de geschiedenis van het blad weer in contact te brengen met de geschiedenis van de tweede wereldoorlog. De Spirou-club wordt daarbij voorgesteld als een 'anti-Hitlerjugend'-club van jeugdige semi-verzetshelden.

Los van de vraag of dit historisch correct is (ik kan dat moeilijk beoordelen) valt het me op dat deze 'historische wende' van het tijdschrift verbonden is met de lange geschiedenis waarin het blad altijd een mythe rond zichzelf heeft gecreeerd. De combinatie van de duidelijk fictieve strips van Bravo - een hervertelling van de Robbedoesmythe (iets dat inzit tussen de reboot en de 'what if' die we kennen uit de Amerikaanse comics (zoals Superman Red Son) en het verschijnen van historische studies (zoals de boekwerken van de Pissavy-Yvernaults boeken) en een prestigieuze tentoonstelling is daarbij niet uniek. Het draaide in het blad continu om een diffuse kruisbestuiving tussen fictie, geschiedenis en realiteit.