In beide mythes is het probleem dat de marionet / robot niet opgroeit. Pinokkio wil psychologisch gezien maar niet volwassen worden (hij heeft geen geweten), en Astro Boy wordt door zijn maker / vader verstoten omdat hij niet, als een echt kind, kan groeien.
In beide gevallen lijkt de mythe een omdraaiing van het 'peter pan' verhaal: de rouw en het verdriet dat de ouderfiguren ervaren betreft het feit dat elk kind als kind verloren gaat. Zoals o.a. Jacqueline Rose in haar briljante boek over Peter Pan liet zien, de fantasie van de jongen-die-niet opgroeit is niet zozeer een kinderlijke fantasie, maar een fantasie van een ouder.
Aangezien zowel Sharpsteen's Pinocchio als Tezuma's Astro Boy ook metafilms zijn (ze kwamen uit in de golf van modernism light uit de jaren vijftig (Raar Window, Kuifje en de Juwelen van Bianca Castafiore, Tati's Playtime), reflecties op animatie - zou je kunnen stellen dat de films gaan over het ontstaan van het strippoppetje, of over het complex aan ambivalente gevoelens over infantiliteit waar het strippoppetje het symptoom van is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten