Hier staan hun 12 principes, en ook een korte lijst wat ze animeerden. Disney moedigde 'character animation' aan door verschillende personages te laten tekenen door verschillende animatoren. Elk van de animatoren kon daardoor iets van zichzelf kwijt in hun poppetje.
Het lijkt er op of elk een eigen type, of specialisatie had - maar allemaal werden ze gedreven door wat Johnston en Thomas in hun handboek 'sincerity' noemen: een proces van animatie waarbij je je volledig probeert in te leven in de personages die je tekent. Vaak hanteerden ze daarbij spiegels waarin gezichtsuitdrukkingen worden uitgeprobeerd, of handelingen worden nagedaan. In de NYT schreef Stephen Holden dat 'sincerity' is: "the ability to enter so completely into the world you are imagining that you inhabit the bodies and sinds of the creation that spring from your pencil" - een proces waarin je je verliest in het figuur dat uit je eigen potlood vloeit.
(Door Disney werden ze wel 'actors with a pencil' genoemd)
(M.a.w. hier is weer het Out of the Inkwell-principe: een poppetje ontstaat uit lijnen, maar komt tot leven (wordt geanimeerd) en de tekenaar verliest zichzelf erin.
In de documentaire 'Frank en Ollie' - geschoten jaren na de pensionering van Johnston en Thomas - viel het me op dat Johnston nog exact de danspasjes kan nadoen van een aapje uit Jungle Book dat hij hij decennia ervoor had geanimeerd. De animatie-sequentie zat a.h.w. nog in zijn lichaam. Hij deed, als zeventigjarige, de dans van het Aapje niet zozeer na, maar zijn bejaarde lichaam werd er door geanimeerd.
Dit is trouwens een aardig video-essay dat Frank & Ollie's 12 principes van animatie bespreekt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten