Suske en Wiske (2)

Als kind had ik altijd echt een hekel aan Suske en Wiske. Mijn hart lag volledig bij de Waalse traditie: de Brusselse school (natuurlijk), maar nog meer l'ecole de Marcinelle. Destijds stoorde me de conservatieve politieke toon al, de suffe dialectgrappen, het doorbreken van de vierde wand, de grapjes met de vorm. Maar het was met name de lijnvoering waar ik moeite mee had: de 'knullige lijn' van Vandersteen, de rommellijn. De boertige lijn.

Nu begrijp ik: die lullige lijn past bij het semi-geimproviseerde karakter van de strips: het wordt bijeengehouden door ingevingen en niet door een scenario. Daardoor krijg je verhalen die speels zijn. Van alles kan gebeuren.